داوران-زن-و-ترس-از-بیان-دغدغه‌ها-در-برابر-سازمان-PGMOL-1763541294

داوران زن و ترس از بیان دغدغه‌ها در برابر سازمان PGMOL

1404/08/28 (12:04:54)

در روزهای اخیر، موضوع وضعیت داوران زن در فوتبال انگلستان و نحوه برخورد سازمان PGMOL (سازمان مسئول مدیریت و آموزش داوران حرفه‌ای در فوتبال انگلستان)، مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته است. به‌ویژه لیزا بن (Lisa Benn)، یکی از داوران نخبه که در رقابت‌های اروپایی سال 2022 قضاوت کرده بود، اعلام کرد که بسیاری از داوران زن از ابراز نگرانی‌ها و مشکلات خود با این سازمان هراس دارند؛ چراکه بیم آن را دارند که مطرح کردن اعتراضات، نتایج منفی مستقیمی بر معیشت حرفه‌ای و مسیر شغلی‌شان داشته باشد.

خانم بن در یک دادگاه استخدامی در لندن مطرح کرد که یکی از مربیان سازمان (استیو چایلد، کمک‌داور سابق لیگ برتر)، او را به‌طور غیرحرفه‌ای هل داده است. پس از ثبت شکایت، سازمان PGMOL رفتار او را فاقد سطح لازم برای پیگیری انضباطی تشخیص داد و حکم به برائت صادر کرد. اما خانم بن مدعی است پس از این اعتراض، دیگر حمایت و توصیه‌های قبلی را از سمت سازمان دریافت نکرد؛ به همین دلیل، فرصت قرارگیری در فهرست بین‌المللی داوران فیفا را هم از دست داد.

لیزا بن می‌گوید: «در گروه داوران زن، ترس جدی از مطرح کردن دغدغه‌ها و نگرانی‌ها وجود دارد، چون پیامدهای آن بر قراردادها و آینده شغلی محسوس است.» او تأکید کرد که پس از پیگیری حقوقی، عملاً همکاری‌اش با سازمان به پایان رسید. این داور 34ساله همچنین مدعی شد با وجود وعده‌ها از سوی مدیران مربوطه، در انتها از رتبه انتخابی برای معرفی به فیفا سقوط کرد و در نتیجه بیرون ماند.

شهادت جان فریز، مربی وی، نیز بیانگر این است که موارد مشابه معمولاً به حذف سریع افراد از لیست بین‌المللی منجر نمی‌شود و موضوع وضعیت بن غیرعادی بوده است. به گفته فریز، بن حتی برای رسیدن به حد نصاب قضاوت در سوپرلیگ زنان انگلیس، با مشکل مواجه شد و تنها با وساطت مستقیم مربی، به قضاوت پنجم دست یافت تا شرایط حداقلی لازم را تکمیل کند.

این پرونده از زاویه نگاه بسیاری از ایرانیانی که فوتبال زنان و بحث داوری حرفه‌ای را پیگیری می‌کنند، نشان‌دهنده اهمیت وجود عدالت ساختاری، حمایت واقعی از داوران زن و شفافیت در فرآیند رسیدگی به اعتراضات شغلی است؛ موضوعاتی که در فوتبال ایران هم گاهاً مطرح می‌شوند. این تجربه می‌تواند درس‌های مهمی برای مدیریت ورزش زنان در کشورمان داشته باشد: فشار کمتر برای سکوت، شکل‌گیری سازوکارهای حمایتی و لزوم وجود کمیته‌های مستقل رسیدگی به اعتراضات.

ارسال دیدگاه
نظرات
تاکنون، نظری ثبت نشده است. اولین نفری باشید که نظر می دهد