آیا بازیکنان رنجرز مارتین را ناامید کرده‌اند؟
تیم فوتبال رنجرز دوباره طعم تلخی شکست و بی‌نظمی را چشید؛ این بار در مقابل تیم خنک بلژیک و با اخراج محمد دیوماند چهار دقیقه مانده به پایان نیمه اول. اخراجی که جای هیچ دفاعی از آن نبود و دوباره سرمربی تیم، راسل مارتین، را مقابل موج انتقادات هواداران قرار داد.
همان‌طور که اغلب علاقه‌مندان فوتبال می‌دانند، در فرهنگ فوتبالی ایران نیز مسئله هماهنگی تیمی، خودکنترلی بازیکنان و انگیزه برای ارائه بازی گروهی اهمیت زیادی دارد. اما در مورد رنجرز چه اتفاقی افتاده است؟ آیا فقط باید مربی را مسئول دانست یا بازیکنان هم سهم بزرگی در ناکامی‌ها دارند؟
در این بازی، رنجرز پیش از اخراج نیز ناامیدکننده ظاهر شد: در دفاع به شدت شکننده، در حمله بی‌اثر و در میانه میدان پراکنده و بی‌برنامه. مرتبه‌های قبل نیز این وضعیت تکرار شده؛ انگار مشکلاتی ریشه‌دار هستند. دیوماند که برخی روزها کیفیت خوبی نشان می‌دهد، این فصل بسیار پایین‌تر از انتظار ظاهر شده و حالا با بی‌انضباطی، ضربه بزرگی به تیم زد.
هواداران ناراضی‌اند و فروش پایین بلیت‌ها نیز نشان از افزایش بی‌تفاوتی در میان طرفداران دارد. اما جای سؤال است: آیا همه تقصیر بر گردن سرمربی است؟ یا بازیکنانی که نه تنها خباثت فوتبالی، بلکه مسئولیت‌پذیری و تعصب کافی در میدان ندارند؟ این فصل، عملکرد ضعیف نقل و انتقالات، ناهماهنگی و عدم‌انگیزه در بسیاری از پست‌ها مشهود است.
برای تماشاگری ایرانی، رنجرز یادآور تیم‌هایی است که بارها مربیان را تغییر داده‌اند اما تغییر اساسی ایجاد نشده؛ چون ریشه برخی بحران‌ها به فرهنگ سازمانی و فوتبال حرفه‌ای بازمی‌گردد. در حال حاضر اگرچه مارتین تیغ انتقادها را تحمل می‌کند، اما بازیکنان را نیز نمی‌توان از تقصیر مبرا دانست. به ویژه زمانی که تیم اصلاً تهدیدی برای دروازه رقبا نیست و مهم‌تر، قدرت رهبری و انگیزه کافی برای برگشت به بازی دیده نمی‌شود.
به نظر می‌رسد رنجرز به بازسازی بنیادی نیاز دارد؛ بازیکنان باید مسئولیت‌پذیرتر ظاهر شوند و مدیریت تیم باید علاوه بر مربی، شیوه انتخاب و جذب بازیکنان را نیز مورد بازنگری قرار دهد.
نظرات