رابطه سرد هواداران با راسل مارتین و ناکامی‌های تکراری رنجرز

باشگاه رنجرز اسکاتلند این روزها با بحران شدیدی روبه‌رو شده است؛ بحرانی که نه فقط ریشه در تصمیمات تاکتیکی راسل مارتین، بلکه در عملکرد ضعیف بازیکنان نیز دارد. اخراج محمد دیومانده تنها چهار دقیقه مانده به پایان نیمه اول مقابل خنک، نقطه عطف دیگری در پرونده پر از حاشیه نارضایتی هواداران و ناامیدی‌های پیاپی رنجرز بود.

دیومانده با بی‌انضباطی خود تیمش را درحالی که حتی با یازده بازیکن دچار ضعف بود، در شرایطی سخت‌تر قرار داد. این اخراج نه تنها کار رنجرز را برابر تیم چهاردهم لیگ بلژیک دشوارتر کرد، بلکه صدای هوادارانی را که از قبل نسبت به نتایج ضعیف تیم ناراضی بودند، بلندتر کرد. حدود ۱۲ هزار صندلی خالی در ورزشگاه، نماد بی‌تفاوتی هواداران نسبت به تیمی است که دیگر هیجان‌برانگیز و امیدبخش نیست.

راسل مارتین، سرمربی رنجرز، در نشست خبری بعد از بازی تاکید کرد که حمایت مدیریت باشگاه از او کامل است. اما واقعیت نتایج و کیفیت نمایش تیم چیز دیگری می‌گوید. مدیریت باشگاه هم احتمالا نمی‌تواند نسبت به ارزش هزینه‌ها و خریدهای میلیاردی در تابستان امسال بی‌تفاوت بماند؛ هزینه‌هایی که پیشرفتی به همراه نداشته‌اند.

این ناکامی فقط کارنامه مربی را سیاه نکرده است؛ بلکه کم‌کاری و بی‌روحیه بودن برخی بازیکنان، کمبود خلاقیت در خط حمله و حتی خرید جدیدی چون یوسف چرمیطی را هم زیر سؤال برده است. او با وجود تلاش زیاد، حتی یک موقعیت گل به دست نیاورد و عملاً قربانی تاکتیک‌ها و شرایط ناپایدار تیم شد.

باخت مقابل خنک، که خود در شرایطی بحرانی قرار دارد، نشانه‌ای واضح از مشکلات عمیق ساختاری در رنجرز است. چه در بازی‌سازی، چه روحیه تیمی و چه ارتباط باشگاه با هواداران، همه چیز دچار اختلال است. حالا باید دید آیا مدیریت باشگاه و بازیکنان می‌توانند این چرخه منفی را قطع کنند یا اعتراض و بی‌اعتمادی باقی خواهد ماند.