آیا توخل حق داشت هواداران فوتبال انگلیس را نقد کند؟

انتقادات توماس توخل، سرمربی آلمانی تیم ملی فوتبال انگلیس، از فضای کم‌انرژی ورزشگاه ومبلی و عدم حمایت کافی هواداران در بازی دوستانه مقابل ولز، موجی از بحث و واکنش‌ها در فضای فوتبالی این کشور به‌راه انداخت. او با اشاره به اینکه «جو ورزشگاه متناسب با عملکرد تیم نبود» و حضور 78 هزار تماشاگر در ومبلی، از ساکت بودن هواداران و فعالیت محدود آنان، حتی در زمانی که تیمش 3-0 پیش بوده، ابراز تعجب و گاهی گلایه کرد.

این نخستین‌بار نیست که مربیان انگلیس نسبت به فضای کم‌هیجان ومبلی انتقاد می‌کنند. از فابیو کاپلو تا روی هاجسون و حتی گرت ساوت‌گیت، همگی در مقاطع مختلف به خونسردی یا اعتراض هواداران اشاره کرده‌اند. کاپلو به‌صراحت گفته بود بازیکنان خارج از ومبلی راحت‌تر و با اعتمادبه‌نفس بالاتر بازی می‌کنند چون جو ورزشگاه خانگی برایشان استرس‌زا و گاهی منفی است.

اما ریشه این موضوع چیست؟

چالش‌های فرهنگی و ساختاری

برخی کارشناسان معتقدند بخشی از مشکل به ساختار نحوه حضور هواداران در ومبلی برمی‌گردد. جایگاه‌های مخصوص مهمانان و بسته‌های Hospitality که باعث نیمه‌خالی ماندن قسمت‌هایی از صندلی‌ها در شروع نیمه دوم می‌شود، از جمله ضعف‌های ساختاری هستند. همچنین، برای بسیاری از هواداران، شرکت در بازی‌های میان‌هفته به‌دلایل ترافیکی و حمل‌ونقل آسان نیست و گاهی باید در بین دو نیمه ورزشگاه را ترک کنند تا به قطار آخرین شب برسند.

از سوی دیگر، سطح رقابت‌های ملی مدت‌هاست که چالش جدی برای انگلیس ایجاد نمی‌کند. این تیم در بسیاری از مسابقات مقدماتی، بدون دغدغه صعود خود را مسجل می‌کند و همین موضوع، هیجان تماشاگران را کاهش می‌دهد. طبعاً احساس خطر و اضطراب بازی‌های مهم، برای ساخت یک جو پرشور، ضروری است؛ چیزی که به‌گفته وین رونی، ستاره پیشین انگلیس، کمتر در دیدارهای فعلی به‌چشم می‌خورد.

انتقادات توخل؛ سازنده یا مخرب؟

برخلاف برداشت اولیه، بسیاری از اهل فن معتقدند شفافیت و صراحت توخل نه‌تنها مخرب نیست، بلکه می‌تواند به تحریک و انگیزه بیشتر در بین تماشاگران بیانجامد. در واقع این نقدها فرصتی است برای هواداران تا نقش فعال‌تری در حمایت از تیم ایفا کنند؛ مخصوصاً در شرایطی که انگلیس همیشه حمایت فوق‌العاده‌ای در بازی‌های خارج از خانه داشته و این حجم از سرزندگی در ومبلی حس نمی‌شود.

در سایر کشورها نیز مثال‌های مشابهی وجود دارد؛ از اعتراض سرمربیان اسپانیا و فرانسه به رفتار یا هو کردن هواداران گرفته تا تغییر تاکتیک میزبانی تیم‌های ملی اروپا برای بهبود فضای استادیوم‌ها. این نکته نشان می‌دهد موضوع ارتباط قوی و پویای هواداران با تیم ملی، چالشی سراسری است و نه صرفاً مختص انگلیس.

جمع‌بندی

در نهایت، انتقادات توخل را می‌توان واکنش یک مربی پرسابقه دانست که به حمایت پرشور عادت دارد و خواهان بالارفتن کیفیت تجربه بازی ملی در انگلیس است. شاید این نقدها تلنگری باشد برای سازمان‌دهی بهتر، سیاست‌گذاری جدید و اتحاد بیشتر تماشاگران تا ومبلی نیز به مانند روزهای اوج، لرزه به جان هر حریفی بیندازد.