آیا بازیکنان باید به صورت علنی سرمربی خود را نادیده بگیرند؟
ترک کردن زمین توسط بازیکنان بدون توجه به درخواست سرمربی، همیشه تصویر خوبی به نمایش نمیگذارد، به ویژه مقابل چشم هزاران هوادار. اتفاق اخیر تاتنهام و رفتار میکی ون د فن و جد اسپنس پس از شکست مقابل چلسی، نمونهای از این وضعیت بود که بسیاری از ایرانیها در فضای مجازی نیز به تحلیل آن پرداختند.
در فرهنگ فوتبالی ایران احترام به سرمربی معیار مهمی است
در فوتبال ایران، احترام به بزرگتر، از جمله سرمربیان، آموزهای ریشهدار است. رفتار بازیکنانِ اروپایی مانند ون د فن و اسپنس با فرهنگ فوتبالی ایران تفاوت دارد؛ حتی اگر بازیکنان پس از شکست عصبی و ناراحت باشند، معمولاً از بازیکنان ایرانی انتظار میرود درخواستهای مربی را حتی با ناراحتی اجابت کنند. بیتوجهی علنی به سرمربی، اغلب واکنش منفی از سوی هواداران، رسانهها و خود باشگاه در پی دارد.
مثالهایی از تاریخ فوتبال
- کریستیانو رونالدو و اریک تن هاخ (منچستریونایتد ۲۰۲۲): رونالدو از انجام تعویض سرباز زد و باشگاه بهسرعت واکنش نشان داد. در ایران نیز رسانهها چنین حرکاتی را توهینآمیز و غیرحرفهای تعبیر میکنند.
- کپا آریزابالاگا و مائوریتسیو ساری (چلسی ۲۰۱۹): کپا حاضر نشد تعویض شود و سپس جریمه شد؛ مشابه این موارد در لیگ برتر ایران هم سابقه دارد و معمولاً جریمه انضباطی به همراه دارد.
آیا ناراحتی بازیکنان قابل درک است؟
بیشک فوتبال با احساسات فراوان همراه است. در لحظات عصبانیت و باخت، بازیکن ممکن است کنترل خود را از دست بدهد. اما در نگاه ایرانی، احترام عمومی به سرمربی و هوادار بر هر احساسی مقدم است.
جمعبندی
در گروههای فوتبالی ایرانی همیشه درباره این رفتارها بحث و گفتوگو شده است. در نهایت، رعایت ادب و احترام به تصمیم مربی، نهتنها به اعتبار حرفهای بازیکن کمک میکند، بلکه تصویر مثبتتری از فوتبال به نمایش میگذارد؛ موضوعی که ضمن تأکید بر برتری احساسات تیمی، در فوتبال ایران همواره مهم بوده است.
نظرات