تحلیل هوادار: مشکلات فعلی تیم رنجرز و انتظارات از آینده

پس از تساوی مقابل پاناثینایکوس، هواداران رنجرز با امید زیادی منتظر بازی با مادرول بودند. رقابتی که علاوه بر نتیجه، اهمیتش در مصاف تاکتیکی دو مربی جدید بود. اما متاسفانه برای هواداران رنجرز و راسل مارتین، تیم مادرول نمایش به مراتب بهتری داشت و حتی شایسته بیش از تساوی ۱-۱ بود.

مارتین تأکید کرد که بازیکنان باید غرورشان را کنار بگذارند و سخت‌تر کار کنند، اما مشکلات تیم به همین محدود نمی‌شود. خصوصا در نیمه دوم، ضعف‌های اساسی‌تر و ساختاری نیز دیده شد.

مثلا مکث آرنز به دلیل ضعف استفاده از پای چپ خود ناچار است بیشتر به داخل زمین بیاید و همین باعث برهم خوردن توازن تیم می‌شود. هافبک‌ها در هنگام تغییر مالکیت توپ بسیار باز هستند و عملا تنها شماره ۶ را در برابر حریف قرار می‌دهند، چراکه دو شماره ۸ بالاتر از توپ قرار گرفته‌اند.

در فاز حمله، نیکولا راسکین و محمد دیومانده در نقش دو شماره ۸ بازی می‌کنند اما در بیشتر مواقع گیج و سرگردان به نظر می‌رسند. مجبورند برای استفاده از پای قوی‌تر، به داخل بزنند و زمانی که مجبور به بازی در عرض و ارتفاع بالاتر می‌شوند، باید با پای ضعیف‌تر سانتر کنند که این، اثرگذاری آن‌ها را به شدت کاهش داده است. مدیریت تیم باید برای این مشکلات تاکتیکی تدبیری بیاندیشد.

حمله تیم هم ناکارآمد و بی‌کیفیت است؛ البته با این استثنا که دژیدی گاساما بازی امیدبخشی ارائه داده و نشان داده است می‌تواند مهره مؤثری باشد.

در این میان دانلیو نیز جای همدردی دارد؛ او باوجود تلاش زیاد، در سه بازی اخیر حتی یک موقعیت جدی هم نصیبش نشده و تیم هنوز حمایتی مناسب از طریق تاکتیک به او نمی‌رساند.

در نهایت، کی‌یران داول در جایگاهی قرار دارد که به باور بسیاری از هواداران اصلا در شأن این تیم نیست؛ نه کیفیت لازم را دارد و نه انگیزه کافی و بخصوص حضورش در پست وینگر راست، به چشم می‌آید. امید می‌رود با جذب دو بازیکن جدید، میکی مور و الیور آنتمن، داول دیگر در این پست بازی نکند؛ شاید حتی برای همیشه از تیم جدا شود.

اکنون باید دید تیم رنجرز برابر ویکتوریا پلزن چه واکنشی نشان می‌دهد؛ چرا که هم بازیکنان و هم کادر فنی، نیازمند بهبود جدی هستند و انتظارات هواداران قابل‌اغماض نیست.