چرا تکیه تیم‌های NBA بر ستاره‌های کهنه‌کار تصمیم درستی برای فصل ۲۰۲۵-۲۶ است؟
در سال‌های اخیر، نوستالژی و بازگشت به گذشته در بسیاری از جنبه‌های فرهنگی جهان از جمله ورزش‌ها به وضوح دیده می‌شود. در ایران هم، بسیاری از طرفداران بسکتبال با تماشای رقابت تیم‌هایی مثل گلدن استیت وریرز و لس‌آنجلس لیکرز با بازیکنان شاخصی همچون استف کری، لبرون جیمز و کوین دورنت تداعی خاطرات شیرین دوران طلایی NBA را تجربه می‌کنند، دورانی که این ستاره‌ها بارها عنوان قهرمانی و ارزشمندترین بازیکن را به دست آوردند.
بازگشت NBA به شبکه NBC با موزیک خاطره‌انگیز "Roundball Rock" جان تش و تبلیغات ویژه‌ای که چهره‌های قدیمی لیگ را در کنار ستاره‌های تازه به تصویر می‌کشد، نمونه‌ای از همسو شدن NBA با موج نوستالژی و جذب دوباره نسل‌های مختلف مخاطب است. برای مثال، در تبلیغات شب افتتاحیه، استف کری (۳۷ ساله)، جیمی باتلر (۳۶ ساله) و دریماند گرین (۳۵ ساله) در قلب توجه قرار دارند، در حالی که ستارگان جوان، علی‌رغم درخشش‌شان، هنوز جای ستاره‌های دهه قبل را نگرفته‌اند.
این واقعیت نشان می‌دهد که چرا حتی با حضور استعدادهای جدیدی مثل لوکا دونچیچ و شای گیلجئوس-الکساندر، هنوز هم لیگ و باشگاه‌هایی مانند وریرز و لیکرز امید خود را به ستاره‌های مسن اما امتحان داده بسته‌اند. تجربیات متوالی قهرمانی، حضور پرشور در مسابقات پخش زنده و ارائه بازی‌های خاطره‌انگیز همه موجب شده، هم مدیریت لیگ هم مخاطبانش، تا روشن ماندن آخرین شعله‌های درخشش این نسل اسطوره‌ای را به تاخیر بیاندازند.
در NBA سال ۲۰۲۵، اگرچه نسلی تازه با بازیکنانی همچون دانچیچ یا انتونی ادواردز در حال طلوع است، اما واقعیت این است که دغدغه اصلی مسئولان و حتی تماشاگران، همچنان دیدن آخرین هنرنمایی‌های امثال کری، لبرون و دورنت است. فروش بالای پیراهن این بازیکنان، بازی‌های ملی و بین‌المللی و حتی ساعات پخش تلویزیونی مبتنی بر حضور این ستاره‌ها تنظیم می‌شود.
با این حال، فراموش نمی‌شود که چرخه حرفه‌ای ورزش راه خود را خواهد رفت و این نسل افسانه‌ای جای خود را به نسل جدید خواهد داد. در ایران، طرفداران با دقت انتخاب‌های مدیریتی تیم‌های محبوب‌شان را دنبال می‌کنند و بی‌صبرانه منتظرند تا ببینند ترکیب تجربه و جوانی در تیم‌هایی مانند گلدن استیت وریرز به چه نتایجی خواهد انجامید.
در نهایت، NBA با تاکید بر ستاره‌های باتجربه، هم وفاداری طرفداران قدیمی خود را حفظ کرده و هم به نسل جدید فرصت درخشش داده تا انتقال قدرت به نرمی انجام شود؛ راهکاری که می‌تواند درس‌آموزی مناسبی حتی برای ورزش ایران باشد.
نظرات