علت ناکامی نسل طلایی فوتبال انگلیس از زبان خودشان

در دهه ۱۳۸۰ (۲۰۰۰–۲۰۱۰ میلادی) تیم ملی فوتبال انگلیس با داشتن بازیکنانی چون استیون جرارد، فرانک لمپارد، وین رونی، دیوید بکام، پل اسکولز و مایکل اوون، امید زیادی برای فتح جام‌های بین‌المللی داشت؛ اما نتیجه، عدم راهیابی به نیمه‌نهایی و حذف‌های زودهنگام بود. بازیکنان این نسل که به نام «نسل طلایی» شناخته می‌شوند، دلایل متعددی را برای این ناکامی بیان کردند.

مشکل همبستگی تیمی و گروه‌گرایی باشگاهی

رقابت شدید باشگاه‌های لیگ برتر انگلیس مانند منچستر یونایتد، لیورپول، چلسی و آرسنال، باعث شده بود بازیکنان تیم ملی به راحتی با یکدیگر ارتباط برقرار نکنند. استیون جرارد در یک پادکست گفت: “ما بازیکنان مغروری بودیم و هیچگاه مثل یک تیم واقعی با هم متحد نشدیم.” فرانک لمپارد نیز تاکید کرد در اردوها معمولاً بازیکنان هر باشگاه ترجیح می‌دادند با هم‌تیمی‌های باشگاهی خود بنشینند و همین باعث شکل‌گیری فاصله در زیرساخت تیم ملی شده بود.

تاکتیک و چینش نادرست

بخش دیگری از انتقادات به سیستم بازی انگلیس مربوط است. به گفته بازیکنان این نسل، استفاده مداوم از سیستم ۴-۴-۲ و اصرار بر حضور بکام در سمت راست و انتقال پل اسکولز به جناح چپ، به هماهنگی خط هافبک ضربه زد. ایده‌هایی مثل بازی دادن هر سه هافبک مرکزی یا استفاده از سیستم‌های مدرن‌تر هرگز جدی گرفته نشد. گَری نویل اشاره کرده که شاید استفاده از سیستم سه دفاعه و پنج هافبک می‌توانست نتایج بهتری در پی داشته باشد.

رقبای قدرتمند جهانی

در دورانی که انگلیس امید داشت به موفقیت برسد، با تیم‌هایی روبرو بود که ترکیب فوق ستاره‌ای داشتند؛ از برزیل رونالدینیو و رونالدو تا فرانسه زیدان و اسپانیا با شاکله بارسلونا-رئال مادرید. خود دیوید جیمز، دروازه‌بان سابق تیم ملی، اذعان می‌کند که گاهی مشکل اصلی این بود که تیم‌های دیگر واقعاً بهتر بودند و انگلیس نتوانست سطح خود را به استاندارد قهرمانان آن سال‌ها برساند.

آسیب‌دیدگی‌ها و حواشی رسانه‌ای

انگلیس همیشه با مشکل مصدومیت بازیکنان کلیدی چون بکام، اوون، رونی و خود جرارد روبرو بود که از هماهنگی تیم کاست. علاوه بر آن، حضور همسران و نامزدهای بازیکنان (WAGs) در اردو و جلب توجه رسانه‌ها، فضای حرفه‌ای اردو را تحت تاثیر قرار می‌داد. برخی بازیکنان مثل پل اسکولز حتی به دلیل همین شرایط از ادامه حضور در تیم ملی انصراف دادند. از طرف دیگر، اردوهای بیش از حد بسته و سختگیرانه کاپلو هم به افسردگی و خستگی روحی بازیکنان منجر شد.

نتیجه‌گیری

ناکامی نسل طلایی فوتبال انگلیس نتیجه مجموعه‌ای از عوامل گوناگون بود؛ از نبود اتحاد و تاکتیک مناسب، تا مصدومیت‌ها، مدیریت رسانه‌ای نادرست و قدرت بیشتر رقبای جهانی در دوران اوج. به نظر می‌رسد تا زمانی که ساختار فوتبال ملی انگلیس نتواند میان «چهره‌ها» و «تیم» تعادل برقرار کند و مدیریت حرفه‌ای اردوها و مسائل اجتماعی را جدی‌تر نگیرد، چالش‌های مشابه تکرارخواهدشد.