آیا فدرر حق دارد؟ آیا سرعت زمینهای تنیس به نفع آلکاراز و سینر کند شده است؟
در سالهای گذشته شاهد آن بودهایم که در بیشتر رقابتهای بزرگ تنیس جهان، زمینها ویژگیهای نزدیکی پیدا کردهاند؛ چه زمینهای خاکی، چه چمن و چه هاردکورت. به نظر میرسد سرعت زمینها عمدتاً در محدوده متوسط تا کند قرار گرفته و کمتر شاهد آن هستیم که رقبا برای موفقیت، سبک بازیشان را کاملاً تغییر دهند.
راجر فدرر که خودش از اسطورههای دنیای تنیس است، اخیراً گفته که مدیران مسابقات تمایل دارند زمینها کندتر باشد تا احتمال حضور بهترین بازیکنان فعلی یعنی آلکاراز و سینر در فینال بالا رود. بسیاری از کارشناسان و حتی بازیکنان دیگر از جمله الکساندر زورف نیز با این نظر موافق هستند. جالب اینجا است که طی چند سال اخیر، این دو بازیکن بارها در فینال مسابقات مهم با یکدیگر روبهرو شدهاند.
اما دادهها دقیقاً چه میگویند؟ آمارهای ATP حاکی از این است که طی سالهای اخیر سرعت زمینها نه لزوماً همیشه کندتر نشده، بلکه حتی زمینهایی مثل تورنتو در سال جاری سرعتی متوسط رو به بالا داشتهاند، اما تنوع به شدت کاهش یافته و اکثر زمینها مشابه یکدیگرند.
از نظر فنی، سرعت زمین را میتوان با افزودن شن و مواد زبر به رنگ زمین کاهش داد تا اصطکاک زیاد شود. همچنین استفاده از توپها و رشتههای یکدست، اثر قابل توجهی بر نحوه بازی و سرعت توپ دارد.
بسیاری از مدیران برگزاری مسابقات نیز تأکید دارند که هرگز عمداً زمین را به نفع بازیکن خاصی کند نمیکنند. هدف آنها حفظ یکدستی شرایط برای کل تور است تا بازیکنان برای موفقیت، تنها به سبک خاصی نیاز نداشته باشند و رقابت تنگاتنگتری به وجود آید.
از منظر تماشاگری، بازگشت به دوران زمینهای خیلی سریع شاید جذاب باشد، اما باعث افول سبکهایی مثل سِرو-والی میشود و شمار امتیازهای کوتاه و اَیسها بالا میرود. برخی معتقدند این جذابیت فنی بازی و فرصت تماشای رالیهای جذاب را از بین میبرد، اتفاقی که هواداران ایرانی تنیس هم چندان به آن علاقهای ندارند.
در نهایت، گرچه اتهام کندتر شدن زمینها برای حفظ برتری آلکاراز و سینر شواهد قطعی ندارد، اما آنچه مشخص است این است که دنیای تنیس نوین به سمت یکدست شدن بیشتر راه میرود و تفاوتهای سطوح محدودتر شده است. این موضوع هم میتواند به نفع شفافیت بازی باشد و هم از منظر فنی و هیجانی، نوعی چالش جدید برای بازیکنان و مربیان ایرانی و جهان فراهم کند.
نظرات