ماجرای سورن لربی؛ بازیکنی که در یک روز، دو بازی در دو کشور انجام داد!

در تاریخ فوتبال، همواره اختلاف میان باشگاه‌ها و تیم‌های ملی بر سر استفاده از بازیکنان خود وجود داشته است؛ اما داستان سورن لربی، هافبک تهاجمی دانمارکی دهه ۸۰ میلادی، نمونه‌ای ویژه و فراموش‌نشدنی است.

در بعدازظهر ۱۳ نوامبر ۱۹۸۴ (برابر با ۲۲ آبان ۱۳۶۳)، دانمارک در مرحله مقدماتی جام‌جهانی ۱۹۸۶، آخرین بازی خود را در دوبلین برابر جمهوری ایرلند برگزار می‌کرد. آن‌ها تنها یک امتیاز برای صعود به جام جهانی مکزیک نیاز داشتند.

از طرف دیگر، باشگاه بایرن مونیخ نیز همان شب بازی حساسی در دور یک شانزدهم نهایی جام حذفی آلمان مقابل بوخوم داشت. اولی هوینس، مدیر وقت بایرن و رئیس بعدی این باشگاه، به لربی پیشنهاد داد تا در هر دو مسابقه شرکت کند!

فرصتی تاریخی پیش آمد: «پیشنهاد شد فقط ۴۵ دقیقه برای دانمارک بازی کنم، بعد هوینس با جت شخصی مرا به آلمان ببرد تا بتوانم در بازی بایرن هم حضور داشته باشم.» اما بازی به گونه‌ای پیش رفت که لربی تا دقیقه ۵۸ در میدان ماند و سپس فوراً راهی آلمان شد.

با اسکورت پلیس، لربی به سرعت به فرودگاه رفت و پروازی اختصاصی او را به دوسلدورف رساند. ترافیک سنگین اطراف ورزشگاه بوخوم باعث شد ۴ کیلومتر آخر را بدود تا خودش را به رختکن برساند—یک گرم کردن حسابی و اجباری!

سرمربی بایرن او را در نیمه دوم به زمین فرستاد، بازی به وقت اضافه کشید و بایرن در نهایت ۲-۲ مساوی شد. در دیدار تکراری، لربی گل هم زد و بایرن قهرمان جام حذفی شد.

جالب اینجاست که لربی این اتفاق را نه دستاورد عظیمی می‌داند و نه افتخاری ویژه: «بعد از بازی با بایرن، یک آبجو نوشیدم و فقط به خودم گفتم "کار خوبی انجام دادی!"»

نکته جالب دیگر اینکه دو سال بعد هم اولی هوینس توانست مارک هیوز، ستاره ولزی، را برای بازی همزمان در تیم ملی و بایرن مونیخ مجاب کند.

این دست ماجراجویی‌ها، جذابیت و گذشته پرحاشیه فوتبال اروپا را به ما یادآور می‌شود؛ دورانی که حتی پروازهای شخصی و تعهد به دو تیم یک رویا دور از ذهن نبود!