پایان دردناک و آرامِ کارنامه ورزشی؛ تجربه جو مورل پس از اوج در جام جهانی
در فوتبال، بسیاری اوقات همین امید است که بیشترین آسیب را میزند. جو مورل، هافبک سابق تیم ملی ولز و باشگاه پورتموث، یکی از بازیکنانی است که پس از درخشش در دو تورنمنت بزرگ ملی و امید به ادامه حضور دوباره در جمع یاران ولز، سرانجام با مصدومیتی ظاهراً کوچک اما طولانی، مسیر متفاوتی را تجربه کرد؛ مسیری که بیشتر از آنکه ناگهانی باشد، آرام و دردناک بود.
مورل حدود ۲۱ ماه با امید به بازگشت به زمین مبارزه کرد. با وجود تلاشهای پیوسته، روند درمان و بازتوانی، و حتی تست در سه باشگاه مختلف، سرانجام تصمیم به خداحافظی گرفت. او درباره این دوران میگوید: «افراد زیادی از من میپرسند که حالم چطور است، انگار انتظار دارند کاملاً ویران باشم. اما حالا بیشتر احساس آسودگی میکنم تا ناراحتی.»
راه پرپیچ و خم بازگشت
مورل پس از یک آسیب به زانویش که ابتدا موضوع جدی به نظر نمیرسید، وارد پروسهای شد که خودش از آن با عنوان "مار و پله" نام میبرد. مصدومیت اولیه یک نقص غضروفی بود که به جراحی و پنج ماه دوری منجر شد. اما مشکلات دیگر در فرآیند بازگشت، از جمله آسیب مجدد در حین تمرینات قدرتی، درد شدید و چند عمل دیگر، همه چیز را دشوارتر کرد.
همه اینها برای بازیکنی که از نوجوانی و با تلاش زیاد جای خود را در فوتبال حرفهای پیدا کرده بود، قابل تحمل نبود. پذیرش این واقعیت که آینده فوتبالی دیگر وجود ندارد، سرانجام پس از سه تست ناموفق پزشکی در باشگاههای مختلف حاصل شد. مورل میگوید: «در واقع دیگر مدتهاست خودم را بازیکن حرفهای نمیبینم.»
هویت فراتر از زمین بازی
با وجود همه این سختیها، مورل بدون تلخی و عصبانیت از ورزش حرفهای خداحافظی کرد. او تصریح میکند هویت اصلیاش در درجه اول همسر و دوست بودن است، سپس یک بازیکن فوتبال. حالا بیشتر به آینده فکر میکند تا حسرت گذشته: «همیشه به مربیگری علاقه داشتم و حالا زودتر از آنچه تصور میکردم، وارد این مسیر شدم.»
مورل که مدرک مربیگری A-لیسانس خود را گرفته، به دنبال شروع فصلی دیگر در فوتبال است؛ فصلی به عنوان مربی و انتقال تجربههایش به نسل جدید. به عقیده خودش، دوران دشوار بازگشت و پذیرش پایان فوتبال به او توانایی همدلی بیشتری در نقش مربی داده است.
آرامش پس از طوفان
مورل حالا به جای نگرانی از تماس مدیر برنامهها یا نتایج MRI، با آرامش برای آینده برنامهریزی میکند. هرچند نشستن و تماشای بازی ولز در مبارزههای انتخابی جام جهانی کمی تلخ است، اما هدف و آرزوی جدیدش این است که روزی به عنوان مربی روزهای بزرگتری را تجربه کند.
تجربه مورل نشان میدهد گاهی پایان آرام و تدریجی، حتی اگر دردناک باشد، مسیر مناسبتری برای آغاز یک رؤیای تازه است؛ رؤیایی فراتر از مستطیل سبز اما همچنان با فوتبال.
نظرات