چرا رابی ساویج باشگاهی که او را نجات داد ترک کرد؟
چرا رابی ساویج باشگاهی که او را نجات داد ترک کرد؟
رابی ساویج، فوتبالیست سابق تیم ملی ولز، پس از تجربهای موفق در نخستین سال هدایت تیم مکلسفیلد افسی، با تصمیمی غیرمنتظره این باشگاه را ترک کرد؛ تصمیمی که احساسات زیادی را میان هواداران و حتی خودش برانگیخت.
مسیر صعود و جدایی ناگهانی
ساویج به عنوان سرمربی، مکلسفیلد را با شش بازی مانده به پایان لیگ، به دسته بالاتر (نشنال لیگ شمال) رساند و رکورد بیش از 100 امتیاز را با تیمش ثبت کرد. اما تنها پنج هفته پیش از آغاز فصل نو، ساویج پیشنهاد هدایت تیم لیگ بالاتری به نام فریست گرین روورز را قبول کرد و به صورت ناگهانی از تیمی که خودش بنیان گذاشته بود خداحافظی کرد.
پشتپرده جدایی
در مستند اخیر بیبیسی، ساویج اعتراف میکند که برای اولین بار در زندگیاش ترس از شکست را تجربه کرده و فشار مسئولیت اداره تیم چنان زیاد بود که زندگی شخصیاش را تحت تاثیر قرار داد. او میگوید: «میتوانستم پنج سال دیگر هم درکنار دوست و شریکم راب اسمترست بمانم، اما استرس بیش از حد و ترس از شکست باعث شد تصمیم به جدایی بگیرم.»
تاثیر اجتماعی و احساسی
داستان مکلسفیلد اما تنها موفقیت ورزشی نبود. بازسازی باشگاه پس از ورشکستگی و بازگرداندن آن به شهر، سبب ایجاد امید و اتحاد در جامعه شد و حتی نام مدیر و مالک سابق، راب اسمترست را بهعنوان فردی متحولشده و نجاتیافته از بحران اعتیاد بر سر زبانها انداخت.
روایتی از دوستی و امید
جدایی ساویج ضربهای احساسی برای اسمترست بود اما دوستی عمیق این دو نفر به قوت خود باقی ماند. به گفته آنها، فوتبال وسیلهای برای احیای امید و ساختن روابطی شد که از صرف بازی و موفقیت ورزشی فراتر رفته است.
نتیجهگیری از نگاه ایرانی
آنچه از این ماجرا میآموزیم، قدرت فوتبال و ورزش در احیای روحیه جمعی، ساختن دوستیهای عمیق و تاثیر حقیقی بر زندگی افرادی است که در سختترین لحظات کنار هم قرار میگیرند. مکلسفیلد نمونهای از تلاش، امید و عبور جمعی از بحران است؛ الگویی که برای فوتبال ایران میتواند آموزنده باشد.
نظرات