میراث ماندگار آرتور اش، قهرمان تنیس و نماد آزادی در آفریقای جنوبی

پنجاه سال پیش، آرتور اش موفق شد با غلبه بر جیمی کانرز، اولین مرد سیاه‌پوست تاریخ شود که قهرمان بخش مردان ویمبلدون می‌شود. با این حال، خود او همیشه تأکید می‌کرد که دستاوردهای ورزشی هرگز مهم‌ترین بخش زندگی‌اش نبوده‌اند. دغدغه اصلی وی مبارزه با تبعیض نژادی و آپارتاید در آفریقای جنوبی بود.

در دهه ۱۹۷۰، دولت سفیدپوست و نژادپرست آفریقای جنوبی چندین بار از صدور ویزا برای اش خودداری کرد، اما سرانجام در سال ۱۹۷۳ او اجازه یافت تا در مسابقات آزاد آفریقای جنوبی شرکت کند. اش این شرط را گذاشت که ورزشگاه باید برای سیاه‌پوستان و سفیدپوستان قابل دسترس باشد. این سفر واکنش‌های مختلفی را در برداشت: برخی فعالان ضدآپارتماید حضور او را نشانه مشروعیت بخشیدن به رژیم می‌دانستند، اما بسیاری از سیاه‌پوستان جنوب آفریقا از آمدن او حمایت کردند و حضورش را نشانه امید و امکان موفقیت برای خودشان دیدند.

آرتور اش با برگزاری کلینیک تنیس در مناطق سیاه‌پوست‌نشین مانند سووتو، برای کودکان آن‌ها الگویی از «یک سیاه‌پوست آزاد و موفق» بود. بسیاری از جوانان، از جمله مارک مثابانه، نویسنده و پژوهشگر مشهور آفریقای جنوبی، حضور اش را تاثیرگذار و ذهنیات‌شان را نسبت به سرنوشت خود تغییر دادند. در سال ۱۹۷۶، «مرکز تنیس آرتور اش سووتو» به کمک او در این منطقه تأسیس شد تا مسیر آموزش تنیس برای کودکان فراهم شود.

فعالیت‌های آرتور اش در جنوب آفریقا و مبارزات بین‌المللی‌اش علیه آپارتاید (از طریق حضور در سازمان ملل، کنگره آمریکا و همکاری با چهره‌هایی مانند هری بلافونته) باعث شد جنبش تحریم ورزشی رژیم آفریقای جنوبی توسط ورزشکاران و هنرمندان جهان تقویت شود. در نهایت، اش به یکی از نمادهای جهانی عدالت‌خواهی، مبارزه با تبعیض نژادی و کار فرهنگی علیه نابرابری تبدیل شد. اش نه‌تنها با راکت تنیس، بلکه با شخصیت و کوشش اجتماعی‌اش مرزها را درنوردید و الگویی برای نسل‌های آینده بود.

میراث آرتور اش در آفریقای جنوبی همچنان زنده است: مرکز تنیس سووتو با امکانات پیشرفته محلی برای پرورش استعدادهاست و قهرمانان بزرگی چون سرینا و ونوس ویلیامز نیز در آن کلینیک برگزار کرده‌اند. هدف این پروژه پرورش نسل تازه‌ای از قهرمانان و رهبران اجتماعی است. اش، همچون نلسون ماندلا، نشان داد ورزش می‌تواند نیرویی برای تغییرات اجتماعی و رهایی باشد.