داستان صعودهای جادویی در تنیس زنان؛ از راهیابی به گرند اسلم تا خلق شگفتی

دنیای تنیس زنان سرشار از داستان‌های جادویی است که قهرمانانش نه یک‌شبه، بلکه با تلاش بسیار و صعود پله به پله به آرزوهای خود دست می‌یابند. بازیکنانی مثل لوئیس بویسون و ویکتوریا مبوکو با پشت سر گذاشتن مصدومیت‌های سخت یا شروع از جایگاه‌های پایین رنکینگ، با پیروزی در سطوح پایین‌تر تور جهانی تنیس (ITF) خود را تا جمع ستارگان گرنداسلم رساندند و نامشان را بر سر زبان‌ها انداختند.

تور جهانی ITF به عنوان پایین‌ترین سطح حرفه‌ای تنیس زنان شناخته می‌شود؛ مسابقاتی با جوایز اندک اما محیطی عالی برای ساختن عادت پیروزی، جمع‌آوری تجربه و اعتماد به نفس. بویسون پیش از درخشش در پاریس ۱۴ برد و تنها ۴ شکست در این تور داشت و مبوکو هم قبل از موفقیت در مونترال، با ۲۵ پیروزی پیاپی اعتماد به نفس کم‌نظیری به دست آورده بود. موفقیت آن‌ها تصادفی نیست؛ این روند تدریجی و تلاش روزانه کلید صعود بوده است.

نمونه دیگر، ژنیس تجن از اندونزی است که بعد از پایان دوران کالج در آمریکا، با بردهای متوالی در تور ITF و شکست دادن بازیکن شماره ۲۴ جهان در US Open، نگاه‌ها را به خود جلب کرد. این بازیکنان و مربیان‌شان بر اهمیت بالا بردن تعداد مسابقه و آمادگی ذهنی تاکید دارند: «هر مسابقه فقط یک بازی است، فرقی ندارد در چه سطحی.»

امروزه شکاف ورود به مسابقات سطح بالاتر تنیس زنان نسبت به گذشته کمتر شده و بسیاری از دختران تنیس‌باز مستقیماً پس از درخشش در تور ITF عملکرد خوبی در تور WTA دارند. آنها با عادت به بردهای پیاپی و یادگیری نظم حرفه‌ای، برای انتخاب‌های مهم‌تر آماده می‌شوند. البته، مسیر رشد با حمل بار مسئولیت نیز همراه است؛ تجن اکنون نخستین زن اندونزیایی است که پس از ۲۰ سال در گرنداسلم برد به دست آورده و ناچار است با توجه رسانه‌ها و ملت خود کنار بیاید.

در بسیاری از این داستان‌ها، نقش پشتوانه خانواده، مربیان فداکار و تیم‌های تخصصی (تغذیه، فیزیوتراپی، بدنسازی) برجسته است. بازیکنان زن امروزی همچون تجن، مبوکو و بویسون، بازی را فقط در میدان مسابقه نمی‌برند، بلکه برای پیچیندگی‌های زندگی حرفه‌ای نیز خود را آماده می‌کنند.

مسیر صعود در تنیس زنان شاید همیشه پرده‌ای از افسانه‌گونه بودن داشته باشد، اما حقیقت این است که موفقیت با بردهای کوچک در تورهای پایین شکل می‌گیرد و سرانجام در برابر میلیون‌ها تماشاگر جهانی بروز پیدا می‌کند. این الگو می‌تواند برای نوجوانان مستعد ایرانی که آرزوی رسیدن به سطوح بالای تنیس را دارند، الهام‌بخش و انگیزه‌بخش باشد: هر موفقیتی نتیجه تلاش مستمر و یادگیری از هر رقابت است.