بررسی دوران حرفه‌ای دوایت هاوارد و ورود او به تالار مشاهیر بسکتبال
دوایت هاوارد به عنوان یکی از قدرتمندترین و فیزیکی‌ترین سنترهای تاریخ بسکتبال جهان، سرانجام به افتخار ورود به تالار مشاهیر بسکتبال در اسپرینگفیلد، ماساچوست نائل شد. اندام ورزیده او، یادآور کاراکتر سوپرمن است؛ همان شخصیتی که در مسابقه دانک سال ۲۰۰۸ هم از آن الهام گرفت و با پوشیدن شنل سوپرمن، به قهرمانی رسید.
هاوارد در سال ۲۰۰۴ به عنوان انتخاب اول درفت NBA شناخته شد و تا سن ۲۳ سالگی توانست جایزه بهترین بازیکن دفاعی لیگ را به دست آورد و به جمع نامزدهای برترین بازیکن فصل (MVP) راه یابد. مهم‌تر از آن، او تیم خود را با شکست دادن لبران جیمز در اوج دورانش، به فینال NBA ۲۰۰۹ رساند.
در دوران اوج، کارشناسان بسکتبال او را با بزرگانی چون بیل راسل، کریم عبدالجبار، ویلت چمبرلین، شکیل اونیل و حکیم اولاجوون قیاس می‌کردند. اما در ادامه، مشکلات درون تیمی و فراز و نشیب‌های شخصیتی، مانع از تداوم مسیر درخشان او شد. جنجال‌ها با مربیان (مانند استن ون گاندی)، درخواست‌های انتقال و برخوردهای نه‌چندان حرفه‌ای در تیم‌هایی چون لس‌آنجلس لیکرز، هیوستون، آتلانتا، شارلوت و واشنگتن، همواره بر تصویر هاوارد تاثیر منفی گذاشت.
در سال ۲۰۱۲ مصدومیت شدید کمر به او ضربه زد و هیچ‌گاه پس از عمل جراحی، به سطح سابق بازنگشت. رقبای سرسختی همچون کوبی برایانت و جیمز هاردن نیز چندان پای همراهی با هاوارد نبودند و همین مسائل باعث شد دوران ستاره بودن او کوتاه‌تر شود.
اما هاوارد سرانجام با پذیرفتن نقش مکمل در لیکرز و همکاری با لبران جیمز و آنتونی دیویس، در سال ۲۰۲۰ قهرمان NBA شد و اعتبار دوباره‌ای یافت. او که پیش‌تر به دلیل رفتار کودکانه‌اش مورد نقد شدید قرار گرفته بود، حتی از قرار گرفتن در بین ۷۵ بازیکن برتر تاریخ NBA نیز محروم شد؛ اما با آمار چشمگیرش (۸ بار آل‌استار، ۳ بار بهترین بازیکن دفاعی و قهرمانی NBA)، جای خود را در میان بزرگان تثبیت کرد.
در نهایت، دوایت هاوارد اگرچه در سطح سنترهای افسانه‌ای، همچون شکیل و بیل راسل قرار نمی‌گیرد، اما بدون شک نام او در کنار بزرگان دیگری چون پاتریک اوینگ و دیوید رابینسون قرار خواهد گرفت؛ افتخاری بزرگ برای بازیکنی که نماد قدرت و تاثیرگذاری در دهه خود بود و حالا شایسته عنوان بازیکن تالار مشاهیر است.
نظرات