آیا حضور در رقابت‌های اروپایی برای تیم‌های لیگ برتر انگلیس هزینه دارد؟
با آغاز دوباره رقابت‌های اروپایی، تقریباً نیمی از باشگاه‌های لیگ برتر انگلیس باید میان بازی در اروپا و عملکرد داخلی خود تعادلی جدی برقرار کنند. فصل ۲۰۲۵-۲۶ یک رکورد جدید برای حضور تیم‌های انگلیسی در رقابت‌های اروپایی ثبت کرد: آرسنال، چلسی، لیورپول، منچسترسیتی، نیوکاسل و تاتنهام در لیگ قهرمانان، استون ویلا و ناتینگهام فارست در لیگ اروپا و کریستال پالاس در لیگ کنفرانس اروپا.
اما تیم‌هایی که در اروپا حضور ندارند، با برنامه‌ای سبک‌تر و زمان استراحت بیشتر، آیا می‌توانند جایگاهی بهتر در لیگ به دست آورند؟ نمونه بارز آن، لسترسیتی در فصل ۲۰۱۵-۱۶ بود که بدون حضور در اروپا تنها ۴۳ بازی انجام داد و در عین ناباوری قهرمان لیگ برتر شد.
در مقابل، تیمی که به قهرمانی اروپا برسد، حداقل ۵۵ بازی طی یک فصل انجام می‌دهد؛ یعنی علاوه بر ۳۸ بازی لیگ، ۱۵ تا ۱۷ بازی اروپایی و بازی‌های جام‌های داخلی. این برنامه فشرده می‌تواند تأثیر مستقیمی بر کیفیت و توان فیزیکی بازیکنان داشته باشد.
کدام جذاب‌تر است؛ تازه‌نفس ماندن یا جام گرفتن؟
بسیاری از بازیکنان، از جمله «مت آپسون» ملی‌پوش سابق انگلیس، معتقدند حضور در میادین اروپایی هر چند دشوار ولی هیجان‌انگیز و انگیزه‌بخش است. او بازی‌های مکرر و چالش برانگیز را ترجیح می‌دهد و می‌گوید که تداوم در ریتم مسابقات باعث افزایش آمادگی و تمرکز بازیکنان می‌شود.
البته، داشتن تیم پرمهره و مدیریت هوشمندانه اهمیت زیادی دارد. تیم‌هایی که در اروپا هستند ناچار به چرخش بازیکنان و ایجاد ترکیب‌های مختلف‌اند تا از فرسودگی جسمی جلوگیری کنند.
تمرکز فقط بر لیگ؛ راهی برای موفقیت تیم‌های متوسط
به‌طور تاریخی، برخی تیم‌ها بدون حضور اروپایی توانسته‌اند در لیگ برتر بدرخشند. چلسي در فصل ۲۰۱۶-۱۷ و لسترسیتی در فصل پیش از آن نمونه بارز این موفقیت‌اند. در سال‌های ابتدایی برگزاری لیگ برتر هم فشار رقابت‌های اروپایی کمتر بود و تیم‌های قهرمان غالباً یا حضور اروپایی نداشتند یا زود حذف می‌شدند.
اما از دهه ۲۰۰۰ به بعد، چهار تیم اصلی انگلیسی بطور ثابت در لیگ قهرمانان اروپا حضور داشتند و صعود به جمع چهار تیم برتر بدون رقابت اروپایی کمتر رخ داده است.
آیا اروپا مانع قهرمانی در لیگ می‌شود؟
برخی تیم‌ها مثل منچستریونایتد (۱۹۹۹ و ۲۰۰۸) و منچسترسیتی (۲۰۲۳) توانستند همزمان در اروپا و لیگ موفق باشند؛ اما این موفقیت‌ها استثنا هستند. تابستان و پاییز شلوغ، مصدومیت‌ها، خستگی و سفرهای فرسایشی اغلب باعث افت یک تیم در لیگ می‌شود. تاتنهام در فصل ۲۰۲۴-۲۵ قهرمان لیگ اروپا شد اما لیگ را با رتبه هفدهم به پایان برد و حتی سرمربی‌اش را اخراج کرد.
نمونه‌های دیگری از لطمه خوردن تیم‌هایی که فشار بازی‌های اروپایی را تحمل کردند، وجود دارد. مانند برنلی که بعد از شش بازی مقدماتی لیگ اروپا نتوانست وارد مرحله گروهی شود و سقوط کرد یا نیوکاسل و بلکبرن که فصل سختی را تجربه کردند.
جای خالی اروپا؛ فرصت یا تهدید؟
بازی نکردن در اروپا شاید فرصت مناسبی برای ریکاوری و تمرکز ایجاد کند، اما برای باشگاه و بازیکنان بزرگ غیبت در صحنه رقابت‌های بین‌المللی حس عجیبی است. منچستریونایتد تنها دومین فصل خود بدون حضور در اروپا از دهه ۱۹۹۰ را تجربه خواهد کرد و این اتفاق حتی می‌تواند روی روحیه باشگاه تأثیر بگذارد.
در نهایت، هر تیم باید میان جاه‌طلبی در سطح قاره و تمرکز بر موفقیت در لیگ برتر تعادلی استراتژیک پیدا کند. بسته به عمق ترکیب تیم و مدیریت باشگاه، موفقیت در هر دو جبهه ممکن است اما قطعاً آسان نیست.
نظرات