مورینیو به استمفوردبریج برمی‌گردد؛ پیامی برای چلسی: «من هنوز اینجا هستم»
بازخوانی این صحنه برای هواداران قدیمی چلسی آشناست: بازیکنان در رختکن شوکه، برخی اشک می‌ریزند و برخی صورت خود را پنهان کرده‌اند؛ ژوزه مورینیو، پس از وداعی ناگهانی، بامدادان یکی‌یکی با شاگردانش خداحافظی می‌کند. حالا هجده سال از پایان اولین حضور او در لندن می‌گذرد و این بار بنفیکا، با مورینیو، آماده بازگشت به استمفوردبریج شده است.
مورینیو در تمام سال‌های مربی‌گری‌اش چهره‌ای کاریزماتیک و تاثیرگذار باقی مانده و به‌ویژه برای هواداران چلسی، او فقط یک مربی نبود؛ راهبر، مشاور و نمادی از انگیزه پیروزی بود. سالومون کالو، ستاره سابق آبی‌ها، با یادآوری آن روزها می‌گوید: «عالیرغم برخی نقدها، مورینیو شخصیتی خاص دارد که روی هر باشگاهی اثری ماندگار می‌گذارد.»
شاید همه خاطرات از آقای خاص خوشایند نباشد، اما باید اذعان کرد که بازگشت او به بنفیکا و رقابت با چلسی در لیگ قهرمانان اروپا، جذابیتی ویژه برای فوتبال‌دوستان دارد؛ آن هم تنها هفته‌هایی پس از جدایی پر سر و صدا از فنرباغچه. وقتی رئیس بنفیکا، در اوج فضای انتخاباتی باشگاه، با مورینیو تماس گرفت و پیشنهاد همکاری داد، کمتر کسی فکر می‌کرد مربی‌گری مجدد او در این باشگاه شکل واقعیت بگیرد.
فسخ قرارداد سریع یا بندهای مالی پایین‌تر نسبت به دوران اوج، برای مورینیو مانع نشد؛ او حالا آماده ورود به طوفان سیاسی و فوتبالی لیسبون شده است – اما این بار با تجربه‌ای فراتر از آنچه در اولین حضورش در بنفیکا داشت. یاران سال‌های قبل از جمله خوزه مورایس معتقدند: «مورینیو بیش از تجربه و جاه‌طلبی را به تیمش می‌دهد؛ توان شکل‌دهی یک هویت واحد و برانگیختن روحیه جمعی را به بهترین شکل بلد است.»
با این حال، چند سالی است که از آخرین جام‌های بزرگ ژوزه می‌گذرد. آخرین قهرمانی در لیگ برتر اروپا متعلق به یک دهه پیش است و پنج سالی هم می‌شود که در لیگ قهرمانان ندیده‌ایم او حرفی برای گفتن داشته باشد. اما هنوز عطش پیروزی و بی‌اغماض بودن در رفتارش مشهود است. دوست نزدیکش، ژوزه پسیرو، او را این‌گونه توصیف می‌کند: «مورینیو هنوز با تمام وجود می‌جنگد؛ سرسختی و میل به پیروزی جزئی از وجود اوست. با همه پیشرفت سن، او از باخت متنفر است.»
در اولین هفته کاری در بنفیکا، انتقاد رک و بی‌پرده از داور و حتی شاگردانش، همان روحیه سابق را یادآور می‌شود. این پویاییِ انتقادی، رمز موفقیت او در تیم‌های انگلیسی، اسپانیایی و ایتالیایی بوده است. کالو هم از دوران حضورش در چلسی اذعان می‌کند: «مهمترین ویژگی مورینیو صداقتش بود؛ بدون روتوش و بی‌پرده واقعیت‌ها را می‌گفت و رفتار منصفانه و صریحش قابل احترام بود.»
هم‌اکنون با نزدیک شدن روز مسابقه برابر چلسی، شرایط خاصی بر بازی حاکم است. نه تنها به خاطر تاریخ مشترک، بلکه موقعیت فعلی مورینیو، جدایی از رقبا و بازگشت به جایی که سال‌های طلایی را سپری کرده، بر اهمیت این مسابقه می‌افزاید. اگرچه شاید تصویر یا کت آرمانی معروفش در موزه باشگاه جای ویژه‌ای ندارد، اما دستاوردهای او برای چلسی هرگز فراموش نشده است.
شاید برای هواداران فعلی چلسی، مورینیوِ بنفیکا حریف نه چندان منفوری باشد؛ کسی که با گذر زمان هنوز عطش و انگیزه را در رفتار و مدیریت خود حفظ کرده است. به قول یاران سابقش: «شعله جاه‌طلبی او همچنان روشن مانده است.»
نظرات