پایان پر هرج‌ و مرج دوران راسل مارتین در رنجرز؛ قصه‌ای از ناکامی و هواداران خشمگین

دوران کوتاه اما پر سر و صدای راسل مارتین در تیم رنجرز اسکاتلند بالاخره به پایان رسید؛ پایانی که بسیاری آن را اجتناب‌ناپذیر می‌دانستند. مارتین، پس از تنها ۱۷ بازی، چهارمین مربی اخراج شده این باشگاه طی سه سال اخیر شد و نتوانست هیچ نقطه قوت یا امیدواری برای آینده ایجاد کند.

او تابستان گذشته، در حالی که تصور می‌شد داویده آنچلوتی گزینه اصلی هدایت رنجرز است، با یک ارائه قانع‌کننده نظر مدیران را جلب کرد و به عنوان ناجی رنجرز معرفی شد. اما همه چیز از همان روزهای نخست پر تنش و ناامیدکننده آغاز شد.

هواداران که این سال‌ها سایه سنگین رقیب سنتی یعنی سلتیک را حس می‌کردند، به انتخاب او خوشبین نبودند و از همان ابتدا زیر بار صبر نرفتند. نتایج ضعیف در لیگ برتر اسکاتلند و مسابقات اروپایی — از جمله شکست‌های سنگین مقابل بروژ و کسب چند تساوی ناامیدکننده با تیم‌هایی چون مادرول و فالکرک — وضعیت را وخیم‌تر کرد. حتی زمانی که تیم با خوش‌اقبالی مقابل لیوینگستون پیروز شد، هواداران همچنان خواستار رفتن او بودند.

مارتین، به جای پذیرش مسئولیت، بیشتر شکست‌ها را به بازیکنان، اشتباهات فردی، یا شرایط زمین نسبت می‌داد. این رفتار باعث شد خشم طرفداران نسبت به او افزایش پیدا کند و هر هفته فضای ورزشگاه آیبروکس علیه او رقم بخورد. در بازی آخر، حتی نیاز به اسکورت پلیس برای خروج او از ورزشگاه وجود داشت.

اما مشکلات رنجرز فقط به سرمربی محدود نیست. خریدهای پرهزینه اما بی‌اثر، تصمیمات بحث‌برانگیز مدیریتی توسط مدیران ورزشی و اجرایی باشگاه، و فضای بی‌ثبات حاکم بر تیم، همگی در این ناکامی سهم داشته‌اند. حال که مارتین اخراج شده، تیغ انتقادات متوجه مدیر ورزشی، کوین تلوِل و مدیرعامل، است.

تجربه نشان داده که انتخاب سرمربی جدید هر بار با موجی از امید انجام شده، اما تکرار اشتباهات مدیریتی مانع نتیجه‌گیری رنجرز می‌شود. هرچند این پایان برای مارتین خوشایند نبود، اما هیچ هوادار دلسوزی معتقد نیست تنها مشکل تیم او بود؛ مشکلات ساختاری عمیق‌تری باید رفع شود تا رنجرز دوباره به روزهای اوج بازگردد.